منظومه خورشیدی که در 4.6 بیلیون سال پیش شکل‌گیری خود را آغاز کرده طی گذشت زمان با فرایندهای تکاملی متفاوتی مواجه شده که این تحولات تحت بررسی بوده است اما کیهان شناسان تاکنون موفق به کشف برخی رازهای پایدار این منظومه عظیم و مرموز نشده‌اند.

ناشناخته‌های سیاره سبز زمین در نظر انسانها ‌بسیار کوچک خواهد بود زمانی که انسان از وجود تعداد نامعینی کهکشان، ستاره، سیاره و دیگر اجرام کیهانی آگاه باشد. پدیده‌هایی که در نهایت عظمت در شکل نقاطی ریز و درخشان آسمان شبهای سیاره زمین را می‌آرایند.

منظومه خورشیدی یکی از این پدیده‌هاست که به دلیل قرار گرفتن درون این پدیده، انسان توانایی مشاهده کامل آن را از سطح زمین نخواهد داشت. این سازه به این دلیل خورشیدی نام گرفته است که منصب قدرت در این منظومه در اختیار ستاره داغ و درخشان خورشید است.

تا کنون نزدیک به هشت سیاره، سه کوتوله سفید، 162 قمر و اجرامی مانند شبه سیاره‌ها، ستاره‌های دنباله دار و غبارهای کیهانی در میان این منظومه شگفت‌انگیز و مرموز یافته شده است. سیاره زمین نیز به عنوان تنها‌سیاره قابل سکونت یکی از هشت سیاره این منظومه را تشکیل می‌دهد.

در گذشته‌های دور سیاره زمین که یکی از کوچکترین اجزا منظومه خورشیدی به شمار می‌رود بر اساس نظریه بطلمیوس، جغرافیدان و منجم یونانی مرکز جهان هستی بوده و جهان هستی نیز فضایی بسته و در حصاری از پوشش کروی تصور می‌شد که ورای آن چیزی وجود نداشت.

گذشت زمان کیهان شناسان و منجمان قدرتمندی را برای زمین به ارمغان آورد که به تدریج و با پشت سر گذاشتن مشکلات فراوان از جمله مبارزه با دستگاه تفتیش عقاید کلیساها‌ موفق به تغییر این دیدگاه شده و خورشید را به عنوان مرکز یک منظومه بزرگ معرفی کردند.

 نیکلاس کوپرنیک فیزیکدان و اخترشناس لهستانی، گالیله، جوردانو برونو و کپلر از جمله افرادی بودند که طی سالها ‌تاثیر عمیقی بر علم نجوم گذاشتند.

 گالیله به عنوان پدر علم نجوم از مشهورترین این افراد است زیرا وی در سال 1609 با اختراع اولین تلسکوپ نجومی موفق به کشف چهار ماه سیاره مشتری و ساختارهای ستاره‌ای کهکشان راه شیری شد.

 منظومه خورشیدی در حدود 5 بیلیون سال پیش به شکل توده‌ای عظیم از ابرها ‌و گازهای کیهانی وجود داشت که به تدریج شکل گیری و تراکم مولکولها‌ در آن آغاز شد.

تراکم مولکولی به اندازه‌ای ادامه یافت که توده ایجاد شده توانایی تحمل وزن خود را از دست داده و قسمتی از این توده در خود فروریخت. این فروریختگی در نهایت آغازی بر حیات ستاره سوزان خورشید شد.

 تاکنون دلیل اصلی شکل گیری خورشید معین نشده است. این فرایند می‌تواند در اثر امواج شدید ناشی از ستاره ای در حال تولد آغاز شده باشد.

 با این حال این رویداد به صورت متوالی و تا زمان آغاز حیات کهکشان راه شیری در 13 بیلیون سال پیش ادامه یافته و همچنان پس از شکل گیری خورشید نیز در نقاط دوردستی از کهکشان زمین ادامه دارد. با این حال پدیده آغاز شکل گیری ستاره خورشید همچنان ناشناخته و بی‌همتا باقی مانده است.

 از صفحه به جامانده از تولد خورشید به تدریج هشت سیاره شکل گرفته و در گرانش مداری خورشید اسیر شدند. سیاره زمین سیاره‌ای است که در میان این هشت جرم کهکشانی قرار گرفته و ساکنانش همچنان به دنبال کشف اطلاعات جدید در زمینه کهکشان و منزلگاه خود هستند.

 با وجود تاریخچه‌ای که در زمینه فعالیتهای نجومی درباره منظومه شمسی در تاریخ به جا مانده است، منظومه خورشیدی همچنان رازهای سر به مهری دارد که بشر تاکنون موفق به گشودن آنها‌نشده است.

چگونگی شکل گیری منظومه خورشیدی یکی از این رازهاست که تاکنون پاسخی قطعی برای حل آن ارائه نشده است. مشاهده سیاره‌های همسایه زمین و کشف تفاوتهای شگرف در ساختار آنها ‌امری است که کشف منشا این سازه‌های کیهانی را با ابهام مواجه ساخته است.

دلیل برابری ابعاد خورشید و ماه در آسمان زمین نیز در دسته سوالهای بی‌جواب بشر قرار گرفته است. در حالی که ستاره خورشید 400 برابر سیاره ماه است و در فاصله ای بسیار دور قرار گرفته است، ابعاد این دو حجم آسمانی از سیاره زمین مساوی به نظر می‌رسد.

وجود سیاره ایکس در منظومه خورشیدی شایعه‌ای است که در مورد منظومه خورشیدی شکل گرفته و تاکنون به اثبات نرسیده است. بر اساس این نظریه سیاره‌ای منجمد در ابعاد مریخ یا زمین در قسمتهای ناشناخته منظومه قرار گرفته و به دلیل ناشناخته بودن ایکس نامیده شده است.

منشا ستاره های دنباله دار و چگونگی شکل گیری آنها‌موضوعی است که تحقیقات فراوانی را به دنبال داشته است. با این حال تاکنون هیچ یک از نظریات ارائه شده پایدار نمانده و قطعی نشده اند.

یکتا بودن منظومه خورشیدی از زمانی که سیاره دیگری در حال چرخش بر مدار ستاره‌اش در سال 1992 کشف شد زیر سوال رفته و از آن زمان تاکنون بیش از 280 منظومه خورشیدی بیگانه در جهان هستی یافت شده است که هیچ شباهتی به منظومه خورشیدی زمین ندارند.

چگونگی مرگ منظومه خورشیدی نیز رازی سر به مهری است که تاکنون چگونگی آن فاش نشده است. از زمان شکل گیری سیاره‌های این منظومه در 100 میلیون سال اول شکل گیری جهان، پدیده‌ای مشابه رخ نداده است و به همین دلیل هیچ اثر تهدیدکننده‌ای برای حیات منظومه شمسی تاکنون کشف نشده است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: